تلخ


پای آبله ز راه بیابان رسیده ام 
بشمرده دانه دانه کلوخ خراب او
برده به سر بیخ گیاهان و آب تلخ 
در بر رخم مبند که غم بسته بر درم 
دلخسته ام به زحمت شب زنده داریم 
ویرانه ام ز هیبت آباد خواب تلخ 
عیبم مبین که زشت و نیکو دیده ام بسی 
دیده گناه کردن شیرین دیگران 
 وز بی گناه دلشدگانی ثواب تلخ است 
در موسمی که خستگی ام می برد ز جای 
با من بدار حوصله بگشای در زحرف 
اما در آن نه ذره عتاب و خطاب تلخ 
چون این شنید بر سر بالین من گریست 
گفتا کنون چه چاره ؟ بگفتم اگر رسد با روزگار هجر و صبوری شراب تلخ